Vandaag gaan we de camper ophalen. Maar vandaag wordt dat bijzonder. Want wat Marja niet weet is dat aan deze dag voor mij een lange voorbereiding heeft vastgezeten. Een tijdje geleden hebben we besloten te gaan trouwen. We zijn nu al een tijdje bij elkaar en je wil met elkaar uitspreken dat je verder wilt met elkaar. En toen we dat hadden afgesproken zei Marja dat ze het wel leuk zou vinden “officieel” gevraagd te worden. En het liefst in Amerika waar we dit jaar weer in de camper zouden gaan “rondtrekken”. Daar moest ik natuurlijk wat op verzinnen. Een paar dingen schoten me in gedachten. Een aanzoek op het grote scherm in het AT&T-stadion waar we de tweede dag een wedstrijd van de Giants zouden bijwonen. Maar daar zitten wel heel veel mensen en Marja vindt in de belangstelling staan al niet zo geweldig, laat staan met misschien wel 40.000 mensen erbij. Dus dat viel af.

Toen bedacht ik me, dat het misschien wel aardig was mn aanzoek ergens met bijv. een spandoek op de camper aan te brengen, zodat ze die zou zien op de dag dat we die zouden ophalen (vandaag dus). Maar hoe versier je dat? Daarvoor moest ik stiekem het email-adres van Aldie, de belg die het verhuren van de Campers in San Francisco voor Road Bear regelt, uit de computer/mails van Marja opvissen. En na wat heen en weer gemail met hem is eruit gekomen, dat ik via een adres dat hij voor me had opgezocht in Amerika, een spandoek heb laten maken dat op de camper kan worden aangebracht. Dat heb ik vervolgens bij hem laten bezorgen. Maar toen ik gister met hem belde om te horen hoe laat we ogepikt zouden worden bij ons hotel zei hij mij, dat het pakketje nog niet was geleverd. Ik begon natuurlijk, zoals de Belgen zeggen, gelijk te panikeren. Want hoe kom ik nog in contact met dat bedrijf waar ik die banner besteld heb? Toen ik hem een paar uur later echter nog een keer belde – met de smoes dat ik het hoteladres verkeerd had doorgegeven – vertelt hij mij gelukkig dat de banner is aangekomen.

Dus vanochtend ging het gebeuren. Bij aankomst zal ik al te kijken of je niet op een van de campers die klaarstonden voor vertrek mijn boodschap al kon zien. Gelukkig: dat is niet het geval. Dus we doen net of ons neus bloedt en beginnen gewoon aan de formulierwinkel waar je doorheen moet als je met een camper wil rondrijden. Als we daar mee bezig zijn zegt Aldie: ik zal de RV efkens klaarzetten. Marja vond dat wel wat bijzonder, want ze stonden toch al allemaal klaar? Maar goed, het zal wel. En nadat we door de papierwinkel heen zijn gaan we naar de camper. Het hele team van Road Bear weet ervan en een nederlandse die daar ook werkt, gaat met ons de camper op schade bekijken en uitleg geven. Zij weet er natuurlijk ook van en als enige vrouw in het team is zij uiteraard de uitverkorene om dit te doen. Ze leidt ons ook gelijk naar de kant van de camper waar de banner hangt. En hoewel ze misschien een vermoeden had dat dit misschien een plek is waar ik het aanzoek zou kunnen doen, is het toch een aardige verrassing. Zeker omdat ze geen idee had dat ik al een tijdje daarvoor in email-correspondentie met onze belgische vriend was. In de weeromstuit heeft ze eigenlijk niet eens echt “ja” gezegd op de vraag op het spandoek. Maar ik ga er maar vanuit dat ze dat wel wil.